Jak zachęcić dziecko do pomocy?

Dziecko powinno mieć obowiązki domowe - to nie podlega dyskusji, ustaliliśmy to już w poprzednim wpisie - nie wychowuj lenia. Nawet jeśli większości osób samo słowo obowiązek kojarzy się pejoratywnie to obowiązki domowe, po prostu towarzyszą nam na co dzień i nie sposób przed nimi uciec, więc warto od początku uczyć małego człowieka tego, jak sobie z nimi radzić. Powiem więcej - obowiązki są dobre, a skoro chcemy dać naszym dzieciom wszystko co najlepsze, powinniśmy dać im również obowiązki, które pomogą w nauce odpowiedzialności, sumienności, systematyczności i pewnie czegoś jeszcze. Nawet jeśli często dochodzimy do wniosku, że dziecięca pomoc to... tylko więcej roboty dla nas i chcielibyśmy powiedzieć: najbardziej pomożesz, jak nie będziesz przeszkadzał(-a), to w ostatecznym rozrachunku okazuje się, że warto raz i drugi zacisnąć zęby, żeby potem spijać śmietankę!

Obowiązki domowe - nie wychowuj lenia!

Przypomniałam sobie czasy wznoszenia toastów za "piękne kobiety i prawdziwych mężczyzn" jakby serio kieliszek trunku miał sprawczą moc. Po tych niezliczonych toastach zostałam matką i zdałam sobie sprawę, że sprawczą moc ma jedynie wychowanie i bycie przykładem dla własnego dziecka. Tego, jak być prawdziwym mężczyzną nie nauczę syna, to już broszka Taty Tadeusza. Jednak zawsze warto dorzucić swoje trzy grosze, żeby jak prawdziwy mężczyzna nie rzucał swoich gaci i skarpet gdzie popadnie - co z przyjemnością robi, oznajmiając potem, że pozostawione przed kąpielą w łazience "orle gniazdo" (czyt. spodnie, majtki i skarpetki zdjęte na raz) to superkula i on właśnie tak lubi. Ja nie lubię... wobec tego chciałabym nauczyć mojego dziecka pewnej odpowiedzialności, sumienności oraz tego wszystkiego, co sprawi, że w życiu po prostu sobie poradzi. I nie chodzi tu tylko o te porzucone gacie - symbol bycia mężczyzną, po prostu ciężko funkcjonować, kiedy ma się dwie lewe ręce.  Mój plan jest prosty - nie wychowam lenia!

Nie dam dziecku tego, co da mu przedszkole...

Nie dam dziecku tego, co da mu przedszkole. I myślę, że Ty też nie jesteś w stanie tego zrobić, chociaż jesteś najlepszą mamą na świecie. Być może brzmi to nieco brutalnie, ale właśnie tak uważam. Mało kto zadaje sobie współcześnie pytanie o to czy warto puścić dziecko do przedszkola, bo bardzo często wiąże się to z koniecznością a nie wyborem - rodzice pracują, a dziecku potrzebna jest opieka. Ot, taka szara rzeczywistość, w której mało kto zastanawia się czy to dobre czy złe, po prostu trzeba tak zrobić. Adaptacja bywa długa, trudna i często bolesna, bo mało które dziecko zakochuje się w placówce od pierwszego wejrzenia, o ile w ogóle. Wówczas rodziców nachodzą wątpliwości, czy dobrze zrobili rzucając dziecko na głęboką wodę, bo przecież ono jeszcze takie małe, nie wiadomo czy da sobie radę, jak odnajdzie się w grupie rówieśniczej, czy zje posiłki, czy zakomunikuje swoje potrzeby... a poza tym nigdzie nie będzie mu tak dobrze, jak w domu! Gorzej bywa tylko wtedy, kiedy dziecko idzie do żłobka, bo jest młodsze, a obaw rodzicielskich jeszcze więcej.

Adaptacja w przedszkolu

Pierwsze dni w przedszkolu to krew, pot i łzy. No, może nie ma krwi... ale ilość łez i potu sprawia, że przelewa się czara goryczy. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy, że 1 września to nie tylko wspomnienie ważnych historycznych wydarzeń. To początek bardzo trudnej drogi zarówno dla dzieci, jak i rodzica. Warto jeszcze w czasie wakacji zacząć przygotowania, o których pisałam wcześniej, ale  nawet one nie dadzą nam pewności, że adaptacja będzie przebiegała pomyślnie. Nawet jeśli pierwszego czy drugiego dnia dziecko pójdzie do placówki zadowolone to... potem ma już świadomość tego, co czeka je w przedszkolu i kolejne dni bywają ciężkie.

Matka wie najlepiej, co jest dobre dla jej dziecka...

Słyszeliście zdanie: Każda matka wie najlepiej, co jest dobre dla jej dziecka? To jedno z tych zdań, które wiodą prym na rodzicielskich forach internetowych i prawie zawsze stanowią podsumowanie każdej gównoburzy wśród matek. Nie ma znaczenia na jaki temat toczy się dyskusja - karmienie noworodka, rozszerzanie diety, pieluchowanie, szczepienia, noszenie w nosidle czy chuście, usypianie, mówienie, chodzenie - wszystko to można podsumować jednym hasłem: Każda matka wie najlepiej, co jest dobre dla jej dziecka. Ewentualnie: Niech każda matka robi jak uważa, przecież to jej dziecko. 

Przedszkole - przygotowania

Zawsze uważałam, że zaprowadzenie dziecka do przedszkola to prosta sprawa i nie rozumiałam w czym tkwi problem. Zaprowadzasz dziecko, żegnacie się i wychodzisz, a ono zadowolone biegnie do innych dzieci - tak to widziałam, proste. Tak to widziałam... póki nie zostałam mamą. Teraz dla odmiany mam w domu trzylatka, który za kilka dni rozpocznie przygodę z przedszkolem i serce mi pęka, kiedy Tadeusz oznajmia, że nie pójdzie nigdzie beze mnie. Jeszcze nie ma września, a już boleśnie przekonałam się, że byłam mądrą i twardą matką tylko wówczas, kiedy nie miałam dziecka. Ot, cała prawda na temat macierzyństwa... jesteśmy cierpliwymi, konsekwentnymi, kreatywnymi i superzorganizowanymi matkami, kiedy nie mamy dzieci, a potem je rodzimy i czar pryska! Powiedzcie, że tak macie?

Ciasto marchewkowe

Ciasto marchewkowe to jedno z lepszych warzywnych ciast, które znam! Obok czekoladowego ciasta z cukinią marchewkowiec jest moim faworytem i pojawia się na naszym stole dosyć często. Ciasto szpinakowe nie zrobiło na mnie większego wrażenia, a buraczanego ani fasolowego nie próbowałam... Ale wracając do tematu to wielkim plusem marchewkowego ciasta jest to, że wszystko wrzuca się do jednej miski, miesza, piecze i gotowe! Szybkie i smaczne, a przecież takie ciasta matki lubią najbardziej, bo pieczenie z dzieckiem u boku to nie zawsze prosta sprawa, a mały człowiek za wszelką cenę chce pomagać. Wiadomo jak to z pomocą bywa - najlepiej by pomógł, gdyby nie przeszkadzał. Nie mniej jednak pomocników z kuchni ciężko przepędzić, więc szybko zapisujcie przepis na szybkiego marchewkowca!